بسیاری از ما همزمان که کارهای روزمره خود را انجام می دهیم ، تلویزیون را نیز روشن می کنیم تا آخرین اخبار رادریافت نماییم . در راه دانشگاه یا محل کار نیز در رادیو و گاهی روزنامه های صبح سیر می کنیم. موقع صحبت با افراد خانواده یا همکلاسی هاو همکاران و حتی افراد دور و برمان با حرارت در مسایل سیاسی وارد می شویم، اظهار نظر می کنیم و حتی انتقاد و ارائه راهکار می دهیم. گاهی با خود که خلوت می کنیم به بیهودگی این بحث و جدل ها اذعان می کنیم. بعد از آن سعی می کنیم کمتر وارد چنین بحث هایی بیهوده شویم ولی هنوز روزنامه ها و اخبار را دنبال می کنیم. بالاخره بعد از چند ماه عزلت که فصل انتخابات مجلس یا رئیس جمهوری فرا می رسد بازهم هیجانات کنترل شده افسار می گسلند و بازار بحث و جدل ، داغ می شود یکماه بعد باز همه چیز فروکش کرده و ما باز هم تاسف می خوریم و چند تصمیم استراتژیک در مورد شرکت ویا عدم شرکت در مسایل سیاسی می گیریم و این سریال چونان خود زندگی ادامه می یابد.
در کنار این سریال عده ای نیز هستند که اخبار را گوش می کنند و در طول مسیر نیز کیفی را که محتوی مدارک و پرونده ها می باشد نگاه می کنند. به محل کارشان که می رسند باید درباره اخبار، تیتر مطبوعات و یا اعتراضات و شاید راجع به مصاحبه و اظهار نظر خود یا دیگری به مافوق خود توضیح دهند.که یا توبیخ در انتظارشان است یا تشویق. البته باید لبخند بزنند جایی که دلشان می خواهد گریه کنند ؛ گریه کنند و جایی که دلشان می خواهد بخندند؛ خلاصه زندگی با مدل روباه و اشک تمساح .(عجز بسیاری از آدمهای فریب کار به گریه و اشک تمساح تشبیه می شود). در پشت میکروفون ها خودشان را خادم مردم بخوانند و خاک پای مردم؛ البته که در فردایی از فرداها اگر به سراغشان بروی، اگر شانس به شما رو کند و همای سعادت یارتان باشد که ملاقاتشان کنید تازه به این تجربه نیز خواهید رسید که دیگر نه در چنین سخنرانی هایی شرکت خواهید کرد و نه به ملاقات چنین افرادی خواهید رفت. و این سریال نیز مثل سریال پزشک دهکده هرگز شما را ول نخواهد کرد.
در یک سکانس دیگر فردی از ساعت 4 صبح پشت کامپیوترش می نشیند و ابتدا چند تا سایت خبری را از گوگل نیوز گرفته تا ایسنا مرور می کند و بعد در سایت های علمی مورد علاقه اش آخرین مقاله ها و مطالب را درباره موضوع مورد مطالعه اش جستجو کرده و به مطالبی که باید در کلاس ارائه دهد فکر می کند.
